Als ik wat voor je kan doen dan laat je het weten hoor!?!

Hulp bieden in verdrietige tijd.

Veel mensen zeggen de woorden “Als ik wat voor je kan doen dan laat je het weten hoor!?!” tegen de nabestaanden. Maar ervaring leert dat ze niet zo snel een rondje bellen om hulp of steun te vragen. Ze zijn overmand door verdriet en emoties en kunnen vaak niet helder nadenken.

In de eerste dagen komt er ook veel op hen af waar ik als uitvaartbegeleider probeer om niet alles tegelijk te vragen. De eerste dag is voor de verzorging en om de plek voor het opbaren te bepalen. Dat is al emotie genoeg op de dag van overlijden. Wel neem ik in grote lijnen de wensen door, zodat er eventueel al locaties vastgelegd kunnen worden. Ik creëer rust tot de volgende dag, zodat de familie over de kaart kan nadenken en tot de juiste beslissingen kan komen. In de dagen die volgen maak je stappen om het afscheid zo mooi en persoonlijk mogelijk te maken samen met de familie. Zo bouw je rust in en geeft de familie tijd om na te denken.

Klein gebaar, fijn gevoel.

In de Verenigde Staten is het een gebruik dat de buren en/of vrienden klaar staan voor de familie.  Elke dag komt er wel iemand eten brengen of iemand die helpt bij het ontvangen van bezoek. Zo fijn dat dat soort dingen gebeuren en de familie hoeft er niet om te vragen. Het lijkt heel veel op de burenplicht/burenhulp die in Nederland ook gebruikelijk was vroeger. Tegenwoordig houden we meer afstand en respecteren daarmee elkaars privacy, maar hoe fijn is het als je voor elkaar kan zorgen in verdrietige tijden.  Een lekkere pan soep of een pan dampende gehaktballen zou toch best welkom zijn. Misschien is het tijd aan het worden om onze mindset te veranderen en wat meer te zorgen voor elkaar zonder dat erom gevraagd wordt.  Zeker in de uitvaartweek, maar ook zo vreselijk belangrijk in de weken na een overlijden als het stiller in huis is…